துவர்ப்பு,,,,

          

 தேநீர் நன்றாக  இருக்கும் என்பதினாலெல்லாம் அந்தக் கடைக்கு செல்வதி ல்லை.

 

 வீட்டுக்குப் பக்கத்திலிருந்து கூப்பிட்டு தொலைவில் இருப்பதனாலும் கடை உரிமையாளரின் தட்ட முடியாத பழக்கத்தினாலும் அங்கு அடி எடுத்து வைக்க வேண்டியதாகிப்போகிறது.

 

 வைத்து விட்ட அடியின் அழுத்தம் ஆழமாய் பதிந்து வேர்விட்டு போக தினசரி 5.30மணியிலி ருந்து 6.00 மணிக்குள்ளாக எனது பிரவேசம்.

 

 டீயை குடித்து விட்டு அப்படியே பாலை வாங்கி வந்து விடுங்களேன் என்கிற மனைவியின் சொல்லுக்கும் தலையாட்டி விட்டு செல்கிறவனாய் நான் ஆகிப்போகிறேன்.

 

  சிவப்புச் சட்டையில் வெள்ளை கோடுகள் ஓட தொந்த் சரிந்து தேநீர் ஆற்றுகிற அவர் எனக்கு மூன்று ஆண்மக்கள் உண்டு என்கிறார்.இருந்தாலும் “நம்ம பொழப்ப நம்மளே பாத்துக்கிறனும் ன்னே,யார் கையையும் எதிர் பாக்கக்கூடாதுன்னு நெனைக்கிறேன்” என்கிறார்.

 

  அன்று ஞாயிற்று கிழமை என்பதால் வழக்கம் போல இரண்டாவது டீக்குடிக்க சென்றபோது வடையெல்லாம் வச்சிருக்க மாட்டிங்களா?என்கிற கேள்விக்கு தான் மேற்கண்டவாறு பதில் விரிக்கிறார்.

 

 "எனக்கும் வயசு 60பதுக்கு மேல ஆச்சு.இதுவரைக்கும் யார் கையையும் எதிர்பாக்காம  ஏங்கைய நம்பியே கர்ணம் பாஞ்சாச்சு.இனிமேலும் தலை சாய்க்கிறவரைக்கும் அப்பிடியே இருந்து காலத்த ஓட்டீருவோம்ன்னு ஒரு ஆசை.எப்பிடி வாய்க்குதுன்னு தெரியல.முடியலதான்,ஒடம்பு பாடா படுத்துதான்.இன்னைகி காலையில தண்ணி எடுக்கப்போறம்ன்னு இந்தா இந்த யெடத்துலதான் வுழுந்துட்டேன்.ஆனாலும் என்ன செய்ய?பொழப்ப ஓட்டனுமே.தூசி தட்டி எந்திரிச்சி வந்து நிக்குறேன் பாத்துக்கங்க.”என்கிற அந்த ஈர்ப்பு மிகுந்த ஈடுபாட்டுடனான பேச்சுக்காவே அந்த டீக்கடைக்கு செல்கிறேன்.

 

     மற்றபடி தேநீர் நன்றாக இருக்கும் என்கிறதானெல்லாம் அந்தக் கடைக்கு செல்வதில்லை.